مواد آبگریز کننده بتن
مواد آبگریز کننده بتن، افزودنی‌های مقاومتی هستند که به‌ویژه شامل استرهای آلومینیوم و کلسیم می‌باشند و به‌طور گسترده در صنعت بتن‌سازی مورد استفاده قرار می‌گیرند. استرهای کلسیم می‌توانند با آسیاب کردن اسید استریک و ترکیب آن با آهک یا سیمان، محصولی حاوی ۱۰ تا ۳۰ درصد کلسیم استیرات تولید کنند. همچنین، مواد بی‌حرکت مانند رزین‌های هیدروکربنی و پوشش‌های قیری زغال‌سنگ در فرم پودر نرم می‌توانند توانایی خود را برای ایجاد سطوح آبگریز حفظ کنند، حتی پس از اتوکلاو شدن. این مواد معمولاً از الک ۲۰۰ میکرون عبور می‌کنند.
ترکیب رایج مواد مقاوم‌کننده در برابر رطوبت
جدول ترکیب خمیر
| مولفه | مقدار (%) |
|-----------------------|-----------|
| خمیر | 30.0 |
| امولسیون | 5.0 |
| سیلیکا تقسیم شده | 25.0 |
| Ca(OH)2 | 2.0 |
| CaCl2 | 2.0 |
| CaCO3 | 1.0 |
| روغن | 2.0 |
| آب | 20.0 |
| مواد معدنی | 10.0 |
### خصوصیات امولسیون‌های مومی
#### جدول خصوصیات
| ویژگی | مقدار |
|-----------------------|---------------|
| ظاهر | امولسیون سفید شیری |
| وزن مخصوص | 0.98 |
| ویسکوزیته | 6.5 - 7.0 |
| اندازه ذرات | 0.5 - 1.0 |
| درصد مواد جامد | 30% |
تأثیرات مواد مقاوم‌کننده در برابر رطوبت
اطلاعات منتشر شده درباره تأثیر افزودنی‌های آبگریز کننده بر خمیرهای سیمانی نسبت به عوامل کاهنده آب و هوازا محدود است، اما نکات زیر قابل اشاره است:
- **جدایی شیرابه از سنگدانه‌ها**: امولسیون‌های موم به‌طور قابل توجهی سرعت جدایی شیرابه از سنگدانه‌ها را کاهش می‌دهند. این تأثیر در مقایسه با افزودن بنتونیت و کائولین مشخص است.
- **هیدراتاسیون خمیرهای سیمانی**: افزودن مواد مقاوم‌کننده مانند اسیدهای استریک و امولسیون‌های موم تأثیری بر خصوصیات گیرش سیمان پرتلند ندارد. اما نمک‌های اسید چرب غیراشباع، مانند الیت‌ها، تأثیر قابل توجهی بر واکنش‌های اترینگیت و مونوسولفات دارند.
اثرات بر سیستم مویین خمیرهای سخت شده
توزیع اندازه حفرات در خمیر سیمان سخت شده بسته به نسبت آب به سیمان و سن خمیر متغیر است. بیشتر حفرات در محدوده‌های خاصی قرار دارند که امکان عبور آب از طریق آن‌ها وجود دارد.
استفاده از مواد آبگریز کننده می‌تواند تأثیر بسزایی در جلوگیری از نفوذ رطوبت به بتن داشته باشد. این مواد از طریق ایجاد سطوح آبگریز با زوایای تماس بالا، به کاهش جذب آب در شرایط بارانی و وزش باد کمک می‌کنند. بنابراین، بتن مقاوم شده در برابر رطوبت باید از جذب قابل‌توجه آب در این شرایط جلوگیری کند.
بله، علاوه بر مواد آبگریزکننده‌ای که قبلاً ذکر شد، مواد و روش‌های دیگری نیز برای آبگریز کردن بتن وجود دارند. در ادامه به برخی از این مواد و روش‌ها اشاره می‌کنم:
1. مواد افزودنی شیمیایی
سیلیکون‌ها: این ترکیبات به عنوان افزودنی‌های آبگریز کننده در بتن استفاده می‌شوند. آن‌ها به خوبی با بتن ترکیب می‌شوند و مانع از نفوذ آب می‌گردند.
پلیمرها: پلیمرهای مختلفی مانند پلیمرهای اکریلیک و وینیل می‌توانند به مخلوط بتن اضافه شوند تا خاصیت آبگریزی را افزایش دهند.
2. پوشش‌های سطحی
پوشش‌های نانو: این نوع پوشش‌ها معمولاً شامل ذرات بسیار ریز هستند که می‌توانند به سطح بتن نفوذ کرده و یک لایه آبگریز تشکیل دهند.
پوشش‌های قیری: این پوشش‌ها به عنوان یک لایه محافظ در برابر آب و رطوبت استفاده می‌شوند و می‌توانند به شکل مایع یا پودر باشند.
3. مواد معدنی
پوزولان‌ها: موادی مانند خاکستر بادی یا سیلیس فعال می‌توانند به بتن اضافه شوند تا خاصیت آبگریزی و دوام بتن را افزایش دهند.
کلسیم کاربید: این ماده می‌تواند به عنوان یک افزودنی برای افزایش مقاومت بتن در برابر رطوبت و آب استفاده شود.
4. روش‌های فیزیکی
فشرده‌سازی: استفاده از تکنیک‌های فشرده‌سازی در مراحل ساخت بتن می‌تواند به کاهش تخلخل و در نتیجه افزایش مقاومت در برابر نفوذ آب کمک کند.
پوشش‌های فیزیکی: استفاده از لایه‌های فیزیکی مانند ورق‌های پلاستیکی یا قیر به عنوان پوشش‌های محافظ می‌تواند از نفوذ آب جلوگیری کند.
5. فناوری‌های نوین
فناوری‌های نانو: استفاده از نانومواد در تولید بتن می‌تواند به بهبود خاصیت آبگریزی و مقاومت در برابر رطوبت کمک کند.
انتخاب مواد و روش مناسب برای آبگریزی بتن بستگی به شرایط خاص پروژه، نوع سازه و نیازهای آن دارد. استفاده از ترکیبات مختلف به همراه تکنیک‌های مناسب می‌تواند به بهبود عملکرد بتن و افزایش عمر مفید آن کمک کند.